امام علی (ع) و مدیریت اسلامی

نخستین
تئوری مدیریت تئوری کلاسیک نام داشت. براساس نظریه‌های پایه‌گذاران این
طرح مهم‌ترین اصول مدیریت بهره‌وری و افزایش تولید بود و هدف آن بالا بردن
کارایی و پایین آوردن هزینه‌های تولید است. این مکتب تنها انسان را موجودی
اقتصادی می‌شناسد که توجه به پاداش‌های مالی را مهم‌ترین عامل تحریک و
انگیزش او می‌داند و عاطف و احساسات او را نادیده می‌گیرد. مکتب کلاسیک
انسان را در ح یک ماشین تولید پایین می‌آورد، بلکه برای او هیچ قابلیتی
برای رشد و تکامل و طی مراحل طرقی در نظر نمی‌گیرد و او را موجودی می‌داند
که قادر به تشخیص خیر و صلاح خود نیست و باید او را هدایت و رهبری کرد.

مکتب
دوم مکتب روابط انسانی نام دارد که سبب شد تا علوم رفتاری مانند
روان‌شناسی، جامعه‌شناسی، مردم‌شناسی و سایر رشته‌های علوم اجتماعی هم
تئوری مدیریت سازمانی افزوده شود و بدین گونه نقصی را که از این لحاظ بر
تئوری کلاسیک گرفته می‌شود از میان بردارند.

نظریه‌پردازان
این گروه معتقدند که باید به عامل انسانی بها داد و سبب رشد شخصیت او شد.
اما درعمل اثبات کردند که هدف آنها از توجه به عامل انسانی و علوم رفتاری
انحصاراً تولید بیشتر است تا با استفاده از این علوم در یابند که چگونه
می‌توان از وجود انسان بیشترین بهره را عاید سازمان کرد.

تئوری
سوم، تئوری تصمیم‌گیری‌ است که اساس آن شناخت مسائل و مشکلات و کشف و
شناخت راه‌‌حلهای مناسب برای از میان بردن انها و سرانجام تصمیم‌گیری
وتجزیه وتحلیل راه‌حلهای شناخته‌ شده بود.این تئوری با تبعیت از مدل‌های
پیچیده‌ی ریاضی و بکار بردن کامپیوترناخواسته هدفهای سیستم انسان ماشینی
را دمبال نمود. در این تئوری تکنولوژی بر انسان و سازمان بر فرد ترجیع
داده شد وحداکثرجویی در میان وظایف مدیران همچنان نقش غالب را دارا بود.
با تکامل روزبه روز مدیریت،‌صاحب نظران ودانشمندان دانش مدیریت پی بردند
که هر کدام از این تئوری‌ها دارای نواقص وکاستیهایی است.پس نظریه جدید
دیگری به نام تئوری سیستم به وجود آوردند که هدف آن ایجاد مجموعه‌‌‌ای از
نظریات گذشته مدیریت بود تا بتواند الگوی تقریباً کامل تری برای مدیریت و
رهباری با